Akcija "Oluja" je najveće i jedno od najsurovijih etničkih čišćenja na području bivše SFRJ u sukobima 1990-ih.

I pored ovih neospornih činjenica, u Hrvatskoj se i nakon 23 godine negiraju sve optužbe o etničkom čišćenju Srba u akciji „Oluja“. Ona je, kažu, bila legalna i legitimna, a Srbi agresori i zločinci.

 Akcija “Oluja” nije bila ni legalna ni legitimna. Nije bila legalna, jer su hrvatske oružane snage napale područje Krajine koje je bilo pod zaštitom Ujedinjenih nacija. Ta se činjenica prećutkuje, a istovremeno optužuju srpske vojne snage da su u Srebrnici napale zonu pod zaštitom UN-a.

 “Oluja” ne može biti ni legitimna, jer njen primarni cilj nije bio uspostavljanje integriteta Hrvatske na delu svoje teritorije, već proterivanje srpskog naroda sa tih područja. Da je zaista prioritet bio uspostava slobode, mira i demokratije, ne bi bilo proterivanja i ubijanja srpskih civila i zarobljenika, masovnih pljački i uništavanja srpske imovine.

 “Oluja” je bila zločinačka akcija, što je potvrđeno i presudom Međunarodnog suda pravde u Hagu, po hrvatskoj tužbi i srpskoj kontra tužbi, u kojoj jasno stoji da su se u vreme i posle akcije “Oluja” dogodili zločini gotovo u rangu genocida, ali nije dokazana genocidna namera.

Antisrpstvo je i dan danas veoma važan činilac u političkom životu Hrvatske. I žalosna je činjenica da Hrvatska i posle više od dve decenije od završetka rata ne pokazuje spremnost da se suoči sa prošlošću. Dominantna je i dalje teza, koju nažalost podržava i deo međunarodne zajednice, da u Hrvatskoj od 1991. do 1995. godine nije vođen građanski rat, već da su Srbija i Jugoslavija izvršili agresiju, odnosno da su Srbi agresori i zločinci, a Hrvati žrtve i oslobodioci.

Niz činjenica pokazuje da to nije tačno, a režim Franje Tuđmana nosi glavnu odgovornost za početak rata u Hrvatskoj. Pomenućemo samo da je Tuđman na prvom Saboru HDZ-a, početkom 1990. godine uoči predizborne kamanje, rekao „da je Nezavisna Država Hrvatska istorijski izraz težnji hrvatskog naroda za svojom državom“, što je kod Srba unelo opravdan strah da se može ponoviti 1941. godina.

Na mitingu na Trgu Bana Jelačića 1992. godine rekao je „da rata ne bi bilo da ga Hrvatska nije želela“. I, konačno, „da je srećan što njegova žena nije ni Srpkinja ni Jevrejka“... Da je cilj režima Franje Tuđmana bio stvaranje multietničke hrvatske države, u kojoj bi Srbi imali sva nacionalna, kulturna i ljudska prava, verovatno da rata ne bi bilo, a velika većina Srba prihvatila bi takvu državu. Međutim, strateški cilj Tuđmanovog režima bio je stvaranje etnički čiste Hrvatske, a do tog cilja nije se moglo doći drugačije nego ratom.

Danas mnogi s pravom postavljaju i  pitanje - da li je ikada prestala „oluja“ nad Srbima koji su ostali ili poželeli da se vrate u Hrvatsku?

Od ulaska Hrvatske u EU, 1. jula 2013. godine, desilo nešto što deo javnosti u Srbiji, a i srpske javnosti u Hrvatskoj nije očekivao. Nije se očekivalo da će se hrvatska politička elita ponovo vratiti na retoriku iz 90-ih godina. Samo dva meseca posle ulaska Hrvatske u EU počinje antisrpska kampanja u Vukovaru skidanjem i razbijanjem dvojezičnih tabli. Ta se kampanja proširila veoma brzo i na druge delove Hrvatske gde Srbi žive u značajnom broju. Dakle, privid normalizacije odnosa sa Srbijom, koji je hrvatsko društvo pokazivalo od 2005. godine, pa sve negde do 2013., stvaran je ne zato što se hrvatsko društvo suočilo sa prošlošću, svesno svojih grešaka iz 90-ih godina, nego iz taktičkih razloga, kako bili ispunjeni određeni uslovi za ulazak u EU. Kada je Hrvatska potpisala ugovor o pristupanju, novembra 2011. godine, a pogotovo kada je ušla u EU, vraća se ponovo staroj retorici i raste nasilje nad Srbima, kao i odnosu prema srpskom jeziku i ćiriličnom pismu. Na žalost u tome, svesno ili ne, učestvuje i EU, koja je sada jedina politička snaga koja može da izvrši pritisak na Hrvatsku da menja neke stvari. Tim više jer je Hrvatska pristupanjem EU preuzela i neke obaveze, kao što su procesuiranje ratnih zločina, bez obzira na nacionalnu pripadnost, poboljšanje položaja Srba u Hrvatskoj,... Umesto toga primenjuju se dvostruki standardi u suđenjima za ratne zločine,  stroži za Srbe, a blaži za Hrvate.

Hrvatska je danas jedina država EU u kojoj se ratni zločinci slave kao heroji.

Aktuelna vlast Republike Srbije jasno se odredila prema „Oluji“ kao završnom činu najvećeg etničkog čišćenja posle Drugog svetskog rata i na taj način napravila značajan iskorak u odnosu na sve prethodne. Vlada Republike Srbije, na zajedničkoj sednici sa Vladom Republike Srpske, donela je odluku da se 5. avgust proglasi Danom sećanja na sve prognane i stradale Srbe i ujedno Danom žalosti.

Srbija nikada neće zaboraviti na zločine i tragično stradanje srpskog naroda u „Oluji“.